کد مطلب:53149 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:7

گنجینه پرسمان » مهدويت

آيا اين حرف صحيح است كه هر كسي با ياد ائمه و مصيبتهاي ايشان دچار رقت قلبي شود و اشكي بريزد، مورد عنايت و لطف آن امام قرار ميگيرد؟

گاهي در غربت تنهايي هنگام غروب با زمزمه كردن كلمات و اشعاري، ارتباط قلبي با امام زمانعج پيدا ميكنم و دچار رقت قلبي ميشوم اما پس از ساعاتي گريه كردن و حال خوش عرفاني، مرتكب گناه ميشوم. لطفاً مرا راهنمايي كنيد.

جهت تبيين شفافتر پاسخ به كلامي از حضرت امام محمد باقر(ع) تمسك ميجوييم.

روزي فردي (حمر ابن اعين) به امام عرض كرد: وقتي خدمت شما ميرسيم، تا وقتي كه نزد شما هستيم، از يك روح قدسي و معنويت گراي عالي برخورداريم، به گونهاي كه رقت قلب به ما دست ميدهد و دل و جانهاي ما آن چنان آماده پذيرش حقيقت و معنويت ميگردد كه از نداشتن دنيا نه تنها غمگين نميشويم، بلكه آرامش روحي پيدا ميكنيم و اموال و دارايي كه در دست مردم قرار دارد، پيش ما خوار و بي ارزش ميگردد. اما همين كه از خدمت شما ميرويم و با مردم و تجّار و بازاريها و غيره مواجه ميشويم، آن حال خوش معنوي را از دست ميدهيم و به دنيا رو ميآوريم! چرا اين گونه هستيم؟! ما را راهنمايي كنيد. حضرت در پاسخ فرمود: اين مسئله مربوط ميشود به حالات متفاوت قلب انسان. گاهي سخت ميشود (و به گونهاي از روح قدسي فاصله ميگيرد كه همه مواعظ و نصايح را فراموش ميكند و كلام هيچ واعظ دلسوزي در قلب او اثر نميكند) و گاهي نرم و هموار ميگردد و به آساني پذيراي حق ميشود و رقت قلب پيدا ميكند. سپس حضرت داستاني را از اصحاب پيامبر(ص) نقل نمود كه اصحاب پيامبر تصور ميكردند اين حالت دوگانه در كنار زن و فرزندان و اقوام، نفاق است اما پيامبر(ص) فرمود: اين تحول هرگز نفاق نيست. اينها كدورتهاي جسماني و وسوسههاي شيطاني و تمايلات بُعد حيواني است كه شما را به دنيا و زيورهاي آن متمايل ميسازد. به خدا سوگند! اگر شمابه همان حال اوّلي (در كنار پيامبر بودن و حالت زهد و پارسايي و ملكوتي داشتن) كه خود را به آن توصيف كردهايد، باقي ميمانديد، فرشتگان دست در دست شما ميگذاردند و بدون وسيله روي آب راه ميرفتيد، زيرا هنگامي كه انسان از آلودگي به گناهان و اسارت وسوسههاي شيطان و نفس اماره رهايي مييابد، نور صرف و روح خالص ميگردد و به صفات فرشتگان متصف ميشود، و به عالم روحانيون و ملكوت ملحق ميگردد.(1)

پس از بيان كلام سراسر نور امام باقر العلوم(ع) نه نيازي به توضيح است و نه نتيجهگيري.

توضيح و نتيجهگيري در متن آن موجود است. فقط يك تذكر از باب نهايت دل سوزي به شما ميگوييم: قلبي كه براي امام عصر(ع) به رقت آمده، و دلي كه در فراق آن محبوب دلها به وَجْد آمده و گريسته و چشمي كه در هجران تنديس تقوا و عدالت و عصمت اشك ريخته است، آيا ظلم به خويشتن نيست كه آن را با آلودگي به گناه از حضرتش دور كنيد و موجب آزردگي قلب مباركش بشويد و مشمول ناراحتي امام قرارش بدهيد؟!

پي نوشتها:

1. اصول كافي، ج 4، ص 153 - 155، ترجمه سيد جواد مصطفوي